منابع غذایی طبیعی استاچیۆز

استاچیوز، که یک الیگوساکارید است که توسط انسان قابل هضم نیست. به طور خاص ، استاکیوز یک تتراساکارید با ساختار مولکولی گالاکتوز-گالاکتوز-گلوکز-فروکتوز است. با توجه به اینکه آنزیم های گوارشی تولید شده توسط دستگاه گوارش پستانداران فقط می توانند α-1,4 پیوندهای گلیکوزیدی را تخریب کنند ، استاکیوز در معده یا روده کوچک تجزیه نمی شود ، اما توسط برخی از باکتری های مفید در روده استفاده می شود. محصولات نهایی متابولیسم استاکیوز توسط این باکتری ها اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه (SCFAs) هستند که می توانند تکثیر باکتری های روده را تقویت کرده و انرژی را تامین کنند. مشخص شده است که استایوز سلامت روده را حفظ می کند.

**خواص فیزیکوشیمیایی استاکیوز:**

1. استاچیوز به صورت پودر سفید ظاهر می شود، طعم تازه ای دارد و بوی خاصی ندارد.

2. شیرینی استاکیوز 22 درصد شیرینی ساکارز است.

3. به راحتی در آب حل می شود، با حلالیت 130 گرم در دمای 20 درجه سانتیگراد. با این حال ، در حلال های آلی مانند اتر و اتانول حل نمی شود.

4. حفظ رطوبت و رطوبت سنجی آن کمتر از ساکارز است اما بالاتر از شربت فروکتوز بالا است.

5. فشار اسمزی استاکیوز تقریبا برابر با ساکارز است.

6. نقطه ذوب استاکیوز 101 درجه سانتیگراد است. آب تبلور پس از گرمایش خلاء تا دمای 115 درجه سانتیگراد از بین می رود و نقطه ذوب استاکیوز بی آب از 167 درجه سانتیگراد تا 170 درجه سانتیگراد متغیر است.

7. استاچیوز غیر کاهنده است.

عملکرد استاکیوز:

کاربرد استاکیوز: